Dag 13 Ucluelet

Dag 13 Ucluelet

We hebben zalig geslapen in een prachtig groot bed, de schuifpui open, luxaflex omhoog zodat we uitzicht hebben op de baai. Omdat we in een bed&breakfast slapen konden we kiezen om het ontbijt in onze suite te gebruiken of in de diningroom. We hebben voor dit laatste gekozen en als we om 9 uur naar boven lopen zitten de andere twee gasten al aan tafel en worden we welkom geheten door Diane. De tafel staat keurig gedekt en we worden netjes voorgesteld aan een echtpaar uit Toronto, waarvan de vrouw Nederlandse ouders heeft. Haar rnoeder is geboren in Vleuten en haar vader tegen de duitse grens aan.

Diane heeft het ontbijt verzorgd en we starten met een vruchtensalade met amandelschaafsel waarna we een klein ovenschaaltje voorgeschoteld krijgen. Hierin heeft Diane voor ons een soort wentelteefje klaargemaakt met pecannoten. De tip is om dit met maplesyrup te eten. Het is wel veel maar inderdaad erg lekker. Er staat ook nog toast en muffins klaar maar daar komen we niet meer aan toe.

Diane is inmiddels aangeschoven aan tafel en Brian ruimt op en wast af. Tijdens het ontbijt gaat het uiteraard ook over Nederland. Ze kunnen zich niet voorstellen dat je in bijna anderhalf uur van de ene kant naar de andere kant kunt rijden. Verder krijgen we nog de nodige tips over de omgeving en aanbevelingen voor restaurants.

Compleet voldaan rijden we om kwart over tien richting Tofino aan de noordkant van dit schiereiland. Tofino is een stuk toeristischer als Ucluelet en we houden het al snel voor gezien. We rijden terug naar Long Beach waar we op het inmense strand gaan kijken. Ze zijn aan het golfsurfen, maar de golfen zijn vandaag niet zo hoog, dus dit gaat niet al te best.

We rijden terug naar Ucluelet omdat we ons om 1 uur moeten melden bij Jamie's Whailing Station. We moeten eerst een verklaring tekenen dat we ze niet aansprakelijk kunnen stellen en dat we alle kosten voor een reddingsoperatie zelf moeten betalen. Om even voor half twee gaan we aan boord van Lady Selkirk die ons hopelijk naar de walvissen brengt. We zoeken een mooi plekje aan het bovendek. Er zijn 12 passagiers aan boord en buiten kapitein Alfred ook nog eens 3 andere bemanningsleden die de hele tocht door ons allerlei tekst en uitleg kwamen geven.

Als we de haven uitvaren is het nog bewolkt maar al vrij snel trekt het open en hebben we drie uur lang zon gezien. Wat een mazzel hebben we met het weer ! Bij het uitvaren uit de haven liggen de eerste beesten al te wachten, een stel Californian Sea Lions liggen lekker te dommelen en bij het voorbij varen worden we begroet. Even verderop de eerste Witkop-Zeearend in een boomtop en twee herten op het strand. So far so good maar we komen voor de walvissen !

We komen eerst nog voorbij een rots waar de Sea Lions lekker liggen te zonnebaden. Ook komen we langs een Eagle's Nest waar jongen in zitten en vader de wacht houdt. Dan opeens denkt iemand iets gezien te hebben in het water. Bij het uitvaren is ons gevraagd om allemaal mee te kijken en aan te geven als je wat gezien hebt. Zagen we daar nou wat ? En ja hoor het eerste teken een kleine vin op de rug van de walvis steekt boven het water uit. Walvissen komen meestal even boven om het lucht en het water er uit te spuiten en dan weer onder te duiken. Je weet echter nooit waar ze dan weer opduiken. Dus blijven kijken en zoeken. Lastig om de fotocamera op het juiste moment op de juiste plek dat ze boven komen te hebben, maar het lukt toch aardig. Het mooiste moment is als ze dieper duiken en de staart boven water komt.

We hebben echt geluk met de rustige zee, het mooie weer en we hebben een aantal walvissen gezien. Echt gaaf en indrukwekkend. Op de foto's is moeilijk te zien hoe groot de beesten zijn.

Na een half uurtje ronddobberen (en 200 foto's verder) vaart de Lady Selkirk weer verder op zoek naar ander wildlife. We zien nog meer Eagle's, Stellar Sea Lions en een bruinvis. De tour zou eigenlijk tussen de 2 en 2 1/2 uur duren maar uiteindelijk zijn we meer als drie uur weggeweest. Het is echt de moeite waard geweest.

Terug aan land geven we onze zeebenen even de tijd om weer te wennen en gaan dan nog even naar het zuidelijkste puntje bij de vuurtoren kijken. We krijgen langzaam trek en onze gezichten gloeien van de zon en de wind. We besluiten om naar Long Beach te rijden en het vakantiegeld van pa en ma te besteden om bij Wickaninnish Restaurant te eten. Dit restaurant staat op palen aan de rotskust en is bekend om zijn mooie uitzichten. Als wij aankomen komt er heel plotseling mist opzetten. Binnen 5 minuten zit het potdicht. Lekker gegeten, maar geen uitzicht.

We gaan terug naar ons honk, zitten nog even lekker bij de baai en genieten nog even na van deze prachtige dag.

Morgen op weg naar Victoria, de hoofdstad van Vancouver Island, op het zuidelijkste puntje.